ผมเองเป็นคนชอบในงานศิลปะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทั้งศิลปะไทย ศิลปะพื้นบ้านและศิลปะร่วมสมัย แล้ววันหนึ่งผมได้พบเจอกับสิ่งที่ผมตามหามาตลอดชีวิต นั่นก็คืองานสักลายบนผิวหนังของคน ภาพที่ผมเห็นตอนนั้นมันเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นงานศิลปะ ซึ่งถ่ายทอดลงบนผิวหนังคน ความรู้สึกของผมเหมือนได้เห็นจิตกรรมฝาผนังตามโบสถ์ วัดหรือวิหาร ที่มีภาพของเทพนิยายแล้วนำมาถ่ายทอดออกเป็นเรื่องราวที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนักสำหรับผม หลังจากนั้นสักประมาณปี 2548 สมัยที่ยังเรียนอยู่ วิทยาลัยเทคนิคเลย ผมได้ใช้เครื่องสักที่ทำเองแล้วสักให้เพื่อนฝูงแบบฟรีๆโดยไม่คิดเงินเลยสักบาท (มันเป็นจุดเริ่มต้นในการสักลงบนผิวหนังคนจริงๆ) แล้วพวกเพื่อนๆก็บอกต่อๆกันและทยอยกันมาเกือบทั้งตึกเรียนก็ว่าได้ หลังจากผมจบการศึกษา ก็ได้ไปทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งใน จ.ระยอง ได้มีโอกาสสักให้เพื่อนๆที่ทำงานแบบฟรีๆไม่คิดตังค์เหมือนเดิม.
จนถึงปี 2550 ผมได้ลงทุนมากรุงเทพฯ เพื่อมาซื้อเครื่องสักที่ตะวันนา จนถึงปี 2553 ผมก็ลาออกจากงานที่ จ.ระยอง เพื่อไปเปิดร้านที่จังหวัดเลย พอมาถึงปี 2556 ก็ตัดสินใจที่จะเทิร์นโปรสักที โดยเดินทางมาที่กรุงเทพฯเพื่อมาสมัครเป็นช่างสักประจำร้านแห่งหนึ่ง ระหว่างที่ทำงานผนก็ได้ประสบการณ์ ความรู้และเทคนิคใหม่ๆในการสัก หลังเก็บเกี่ยวความรู้ประสบการณ์ได้ 6 เดือนก็ตัดสินใจเปิดร้านของตัวเอง มีชื่อว่า "จริงใจ สักลาย" จนถึงทุกวันนี้...
จนถึงปี 2550 ผมได้ลงทุนมากรุงเทพฯ เพื่อมาซื้อเครื่องสักที่ตะวันนา จนถึงปี 2553 ผมก็ลาออกจากงานที่ จ.ระยอง เพื่อไปเปิดร้านที่จังหวัดเลย พอมาถึงปี 2556 ก็ตัดสินใจที่จะเทิร์นโปรสักที โดยเดินทางมาที่กรุงเทพฯเพื่อมาสมัครเป็นช่างสักประจำร้านแห่งหนึ่ง ระหว่างที่ทำงานผนก็ได้ประสบการณ์ ความรู้และเทคนิคใหม่ๆในการสัก หลังเก็บเกี่ยวความรู้ประสบการณ์ได้ 6 เดือนก็ตัดสินใจเปิดร้านของตัวเอง มีชื่อว่า "จริงใจ สักลาย" จนถึงทุกวันนี้...
